WEZEP – Ludy en Bea van’t Hul kunnen hun huis momenteel niet via de voordeur betreden, omdat vandalen die opbliezen. Ze zijn nog steeds niet helemaal van de schrik bekomen en hopen dat de daders zich alsnog melden. “Dit noem ik geen grapje meer.”
Ludy van’t Hul ligt rustig op de bank tv te kijken, als de brievenbus kleppert. De vrijdagavond loopt op zijn eind, maar er valt rond de feestdagen wel vaker iets op de deurmat op dit ongebruikelijke tijdstip, een verlaat kaartje of iets dergelijks. Nieuwsgierig naar de afzender richt de Wezeper zich op, maar in plaats van het verwachte papierwerk klinkt een harde dreun die de voordeur nagenoeg wegblaast en zelfs de binnendeur naar de kamer, kast en laminaat beschadigd. “Een geluk bij een ongeluk dat ik niet bij de deur stond, het had slechter kunnen aflopen”, vertelt Ludy aan de keukentafel. De knal, volgens de politie vermoedelijk een nitraatbom, hakt erin, maar instinctief stuift Ludy op sokken het raam uit, in de hoop de daders te achterhalen. Die zijn echter gevlogen. Vrouw Bea en twee van de drie kinderen zijn inmiddels beneden, buren staan op straat, de explosie heeft velen gealarmeerd. Ludy:”Een aantal hielpen direct met zoeken. Ik heb veel mensen gevraagd of ze iets hebben gezien. Vermoedelijk waren het twee jongens en hield eentje de wacht. Sommigen hebben gelach gehoord.”
Een paar dagen later houdt een houten schot de kou buiten. De jas van Bea is kapot, het gordijn achter de voordeur weg, kast en laminaat zijn getekend door ‘putjes’. “De telefoon deed het niet meer, licht knipperde alleen maar, kerstballen lagen op de grond, glas tot aan de andere kant van het huis, en de klep van de brievenbus lag bij de overbuurman”, vertelt Ludy. Het echtpaar is zich kapot geschrokken. “Ik noem het een aanslag, ook al schaart de politie het onder baldadigheid. We hebben geen vijanden, dus het gaat vermoedelijk om vandalisme. Maar ik vind dit niet grappig meer”, zegt Bea, die nog niet de oude is. “Dit tast je veiligheidsgevoel aan. De eerste nachten hebben we nauwelijks geslapen. Ik denk dat die jongens niet beseffen wat ze hebben aangericht. We hopen dat ze zich melden, voor excuses en om de schade te verhalen.” Ludy hoort het geklepper van de brievenbus nog steeds in zijn hoofd, aan vuurwerk doen ze dit jaar niet. “Daar heb ik nu geen zin in.” De oliebollen gaan gewoon op tafel, voor de kinderen. Bea: “Maar we kijken er ook in het nieuwe jaar nog tegenaan. We zijn zuinig op dit huis, geven het om de paar jaar een goede beurt. Daarom doet dit ons zoveel. Ik kan wel janken.”
